Thursday 27 November 2014

Day 10 of 30-Day Blogging Challenge : Best Trip Of Your Life.


Aku bab-bab berjalan ni aku tak fussy sangat. Pi la mana pun asai tempat tu baru dan menarik (ada ka tempat tak menarik?) pada aku, settle la.

Nak cerita pasai best trip aku rasa banyak. Cuma aku takdak peluang lagi nak melawat seantero dunia pi sana pi sini pasai masa aku kecik-kecik dulu Papito busy dengan kerja. Mamita selalu la dengan aku dengan Adik. Macam kan Papito tu menteri. Tapi betui la dia sibuk. Tapi bila cuti sekolah dia tak pernah tak bawak kami satu family pi jalan la.

Dulu-dulu tak payah kalut bawak aku naik kapai terbang. Ajak pi pasar minggu kat taman belakang rumah pun aku dah bahagia dah. Ingat lagi ada satu hari Sabtu tu, tahun aku dah lupa. Ada cerita Hindustan kat TV. Andaz. Hero bukan main punya handsome. Habih cerita Hindustan, Mamita bawak aku dengan Adik keluaq pi Parkson beli barang. Nak balik tu singgah pasar minggu. Aku dengan Adik dok jalan la dua orang, Mamita dok dalam kereta (dia tak buleh orang ramai, dia pening).

Sampai kat gerai juai kaset. Kalau hampa ingat dulu (la ni aku taktau la pasai aku dah berpuluh tahun dah tak jijak pasar minggu), ada gerai juai kaset-kaset harga murah macam apa ja. Hahahaha. Usha punya usha, Ada album Andaz tu. Aku tengok Adik, Adik tengok aku. Kaset harga RM5.25. Seluk poket masing-masing.

'Abang, syiling buleh?' (aku taktau mana aku dapat kekuatan bertanya soalan macam ni masa tu)

'Buleh, buleh. Mau kaset apa?' (Abang kedai kaset pun nak tergelak tengok muka kami dua)

'Hat tu. Andaz. Tadi tengok kat TV.' (kalau la ni aku dah tampaq muka Adik banyak-banyak kali).

Adik bawak keluaq duit kertas seringgit SEKEPING. Lagi balance RM4.25 tu hampa pakai imagine la amik. Syiling dua kupang, sekupang, lima duit pun ada. Sampai cukup. Hahahahahaha. Perasaan aku bercampur baur masa dok type ni. Betapa punya mau ke kaset tu. Masuk ja dalam kereta Mamita golek kepala. Buleh pusing lagi seround dalam pekan pasai nak dengaq lagu-lagu dalam kaset tu.

'Re Mama Re Mama Reeeeee'

'Zindagii Ek Safarrr Hai Suhanaaaa'

'Hai Naaa Bolo Bolooo'

Hahahaha hampa pun ikut menyanyi sama kan???

Ni nak cerita pasai apa sebenaqnya? Pasai best trip ni pada aku adalah apabila aku pi mana-mana ada family aku. Those were the best trips.

But given a choice, aku nak pi pulau. Bukan Pulau Pinang. Hat tu isok pun aku buleh terjun pi. Duduk pulau, tepi laut. Ada nemo. Hahahahah.Yang penting aku nak berenang tu aku nak tengok Nemo. Dengan Dory. Dengan bapak Nemo. Dengan seagull. Mine! Mine! Mine!

Mekah tu memang aku dah semat la dalam jiwa memang aku nak pi. Ni aku cerita hat selain daripada Mekah. Register pi Haji tahun ni, tahun 2064 baru aku punya turn.

Aaaa...




Wednesday 26 November 2014

Cerita Pendek.


Ini hari aku mental blocked. Pasai baaaaanyaaaakkk keja nak kena buat (eleh macam kan aku sorang ja keja banyak) Eh. Sukati aku la aku nak habaq hahahahah.

Jadi aku tak rasa nak cerita banyak maka aku karang cerita pendek.

Cerita 1.

PA tepon aku.

'Cik, Puan nak jumpa.' (masuk kali ni dah enam kali aku keluaq masuk bilik dia)

Aku pun pi la.

'Ya Puan?'

'You punya email ********@****.***.my kan?'

'Ya Puan.'

'Ok, tu je.'

*******


Cerita 2.

Bos bilik selang sebelah mai kat bilik aku.

'Saya pening la, tak tahu buat mana satu dah. Semua orang pun call saye' (nye pun adui) - tu aku tambah diam-diam dalam hati hahahahaha pasai dia cakap macam Ah Chai (Johan).

'Ilek Encik. Saya pun huru hara jugak. Ni bagi benda lain, kira macam lain, nak A bagi B.'

'Eh you jangan pening, kita kena rilek buat kerje. Saya rasa nak mati cepat.'

Hahahahahaha.



Tuesday 25 November 2014

Day 9 of 30-Day Blogging Challenge : What's In Your Bag/Wallet


Assalammualaikum!

Semenjak dua menjak ni aku jarang nak bawak handbag. Mungkin sebab kecintaan sementara aku terhadap Monki Elvira Bagpack (aku nampak beg ni masa tengah gunting rambut kat Gardens. Dok selak-selak Harper's Bazaar. Jahat betui).

Koleksi bag aku banyak (tipikal). Ni yang aku pikiaq semalam aku nak bawak. Tapi aku tukaq balik pada Monki hahahahaha.




1. LV Neverfull (MM) (hasil tuaian duit simpanan gaji)

2. Kunci rumah (Lambang $ tu bukanlah sebab aku mata duitan, tapi pasai masa tu aku nampak ada juai kat Coach murah makanya aku beli) hahaha alasan.

3. Passport. Orang tanya pasaipa aku dok kilik passport sana sini. Aku dah terbiasa. Kot-kot la tiba-tiba nak pi makan murtabak rusa kat ZamZam Restaurant kat Singapore. Saaaaaappp buleh sampai hahahahah.

4. iPad. Pasai ada e-books. Dengan Candy Crush hahahaha. Jadi kalau aku melangok tunggu orang ka tunggu bas ka tunggu kapai terbang ka kapai selam ka, aku ada bahan bacaan.

5. Organiser. Macamkan aku ni organised hahahaha.

6. Kunci kenderaan.

7. Pass masuk office. Kalau takdak menda ni, aku menapak dari padang jarak padang tekukur pasai tak buleh masuk parking kat basement.

8. Jo Malone Peony & Blush Suede Cologne. Satu kewajipan. Nanti kalau makan nasik ada sambai belacan pun lepaih aku sabun tangan bleh aku spray skit apa lebih kurang. Aku takmau kejadian kat makmal Kimia berulang kembali.

9. Christian Dior Travel Palette. Aku dok cari Chanel takdak. Ni pun saja pasai aku tergatai beli kat KLIA haritu.

10. NYX Lip Cream. Lipstick aku pun dok jadi macam kasut jugak. Hilang habih pi mana pun aku taktau. Lalu Sephora aku terbeli. Hahahahah. Not my kinda thing this one.

11. Contact lens storage case. Takdak benda ni kalu nanti jadi macam satu masa dulu. Aku lupa bawak. Aku boh dalam tisu. Papito elok masa tu dia tengah potong buah mempelam. Habih dia potong, dia amik tisu tu lap pisau -_____- kelam dunia aku sehari.
 
12. Purse. Ni kena ada la. Tapi banyak sampah/resit dari duit.

13. Eh ada pulak lipstick hahahahahahaha.

14. Tumi travel cosmetic case (kot). Habuan aku nak boh panadol, minyak angin, ubat sakit urat, ubat migrain etc.


Hat dok ada ni cukup dah kot. Pasai aku ingat Mamita dalam handbag dia kalau ada challenge macam ni, mau kena ada tiga empat entry. Pasai dia macam Doraemon. Sabit tak keluaq pintu ja hahahaha. Ada sekali tu Papito nak mintak gunting. Mamita kata,

'Pi tengok dalam bag.'

'Dok tang mana? Taktau aih.' - Orang lelaki. Kalau buleh nak gunting tu terbang mai depan muka.

'Dok ada, tang tepi bag tu, gagau tengok la.' - Masih mengharapkan orang lelaki berusaha.


 Dia pi amik bag tu, dia pi tuang bagi terbalik keluaq semua benda.

Saturday 22 November 2014

Day 8 of 30-Day Blogging Challenge : 5 Current Goals


Aku kan. Sebenaqnya hidup macam go with the flow. Bukan aku tak pikiaq masa depan. Aku pikiaq. Tapi aku kan suka pikiaq banyak. Jadi bila lagi banyak aku pikiaq lagi aku rasa serabut. Hahahaha.

Jadi mai la kita tengok dan baca dan hayati apa yang aku nak dalam hidup.

1. Nak jadi superwoman. Aku dah ada costume Batman. Hahahahah mati la. Tapi betui la. Aku nak jadi satu pompuan yang boleh buat semua benda. Tapi kalau buleh tu jangan la suruh aku angkat kayu balak. Aku takmau jadi orang yang hanya boleh buat satu benda pada satu masa ja. Aku tau semua pompuan dalam dunia ni hebat. Sebab depa boleh buat baaaaaaaaaaaaanyaakkkk  menda dalam satu masa. Dan pada masa yang sama otak depa pun ada banyak cabang-cabang. Hebat kan. Aku nak cita pasai pompuan ja. Pasai lelaki aku takmau cerita. Hampa yang lelaki la habaq hahahaha.

2. Aku nak jadi businesswoman. Keja makan gaji tu ok. Tapi takdak la sampai nak kaya teruk (tapi kalau ada rejeki lebih kena terima dan bersyukur la kan. Bolkiah ada seat lebih? hahahaha) Aku tak kejaq kekayaan. Aku nak kalau boleh hidup Papito, Mamita, Adik, Iwanie, Muslim, Tokba senang. La ni pun Alhamdulillah, cukup kalau kaya dengan budi bahasa, harta dunia ni sederhana sudah la. Tapi nanti kalau betui kaya aku nak beli clutch tembikai Judith Lieber dengan Birkin. Hahahahahah.

3. Kehidupan yang teratoq. Buat masa la ni hidup aku, aku sendiri yang jadi nakhoda. Aku sendiri yang belayaq. Aku sendiri yang kayuh sampan. Aku sendiri yang bawak kapai. Aku rasa ni goal yang paling susah. Macam MatYo. Orang lain semua dah sepak masuk, tapi mai kat dia tak masuk. Hahahahaha. Aku paling suka part tu. HogohPahangHogoh.

4. Oi baru nombor 4 ka! Aku nak sambung belajaq la. Tapi untuk dapat balik masa zaman Universiti dulu aku rasa takdak la kot. Aku jaki ja tengok budak Universiti. Pi kelas, lepak dengan member, buat assignments, huru hara masa nak exam. La ni kalau aku sambung lagi belajaq mesti aku yang terbalik dengan keja lagi. Nak sambung belajaq bukan setakat nak cert, tapi apa yang kita boleh dapat. Setengah orang bagi dapat scroll ja. Tapi buleh pakai selepang lagi ka? Nampak dak pressure kat situ?

5. Aku nak pi INDIA!!!!!!!



Friday 21 November 2014

Masalah Pendengaran.

Aku kan. (Nak intro balik kata suara aku deep macam Scha Al Yahya) hahahaha.

Tapi aku mintak maaf awai-awai pasai entry kali ni takdak perkataan yang di italic kan. Aku type pakai telefon ja. Ka ada sapa-sapa buleh ajaq aku macam mana nak buat kat iPhone ni? Takpa. Tu bukan masalah dia la ni.

Aku nak cerita pasai masalah pendengaran. Bahasa kasaq kalu pekak. Lagi kasaq pekak badak. Aku heran awat kalau panggey lembu ka gajah ka depa memang dengaq ka? Badak tu memang tak dengaq? Ada sapa-sapa buleh bagitau aku perkara ni? Hahahahaha.

Cerita dia macam ni. Aku kalau buat keja ka belajaq ka, aku tak buleh suasana bising (eleh tak buleh bising dok dalam gua la!) awat hampa ingat kelawaq dalam gua tu takdak mulut ka? Cokcekcokcek cittttt citttttt (buat bunyi macam budak-budak dok suwit kat awek/macha kat kedai makan). Tang mana tadi? Hahahahahaha.

Ha. Aku paham kita ni memang takkan mudah-mudah boleh duduk sendiri, tambah kat tempat kerja, tempat makan. Tapi kan. Pasaipa kalau orang cakap suara dia kena kuat? Mamita kata orang yang ada masalah pendengaran memang akan cakap kuat. Teruk punya kuat aku ingat dulu Makcik Yah (nama sebenar) kat kampung. Dia kalau mai rumah aku, kalau dia cakap kat dapoq, aku dok kat pagaq depan buleh dengaq. Hahahaha aku rasa macam tipu tapi aku nak gambarkan kuatnya suara dia tu.

Lepaih tu kan, kalau orang suara nyaring. (Lepaih tu dengan ayat seterusnya tu macam tak kena kan? Aku malaih nak delete pasai jari kelingking aku lengoh nak kena pegang telefon ni hahahahaha). Suara dia macam naik dari tahap satu, paihtu dia pi dua, lepaih tu dia naik enam. Hui hat ni kalau ada dua orang pun cukup.

Tapi tu la. Aku nak habaq aku kurang boleh tahan ja la dengan keadaan tu. Tapi aku cuba sedaya upaya untuk terima. Tapi kalau dia takdak masalah pendengaran, tapi dia cakap kuat jugak, apa aku nak buat? Hahahaha.

Aku takdak masalah sangat dengan orang yang tak dengaq. Aku dok pikiaq pasai badak tu.

Sent from my iPhone

Thursday 20 November 2014

Day 7 of 30-Day Blogging Challenge : Your 5 Favourite Song.


Lagu cari makan.

Dalam post sebelum aku ada cerita pasai genre lagu yang aku suka.

1. Kasih Berubah - Ferhad

Lagu ni aku dengaq dah lama. Lepaih tu aku test kat karaoke. Nampak macam ok ja buleh dibawak ke majlis-majlis rasmi hahahaha tapi part belakang tu aku dah tak boleh nak tarik. Suara aku kan bajet deep macam Scha Al Yahya hahahaha. Ada sesuatu kat lagu ni. Tapi takdak kena mengena dengan aku.

2.  Nothing's Gonna Change My Love For You - George Benson

Ini lagu lama kategori omputeh yang aku suka. Jatuh cinta pada kali pertama dengaq. Aku memang tegar dengaq oldies. Sebab tu masa sekolah menengah orang dengaq Hitz.FM aku dah boleh hapai lagu Stevie Wonder. Cerita pasai sekolah, malam tadi aku mimpi aku masuk sekolah balik. Tingkatan 2 sekolah petang. Hahahaha

3.  Tercipta Untukku - Ungu

Lagu ni antara lagu Indonesia yang masuk kategori berhantu. Lirik dia mudah, melodi dia indah. Tu ja.

4.  Mengenangmu - Kerispatih

This song is about kecintaan dan kasih sayang pada orang yang takdak. Which reminds me a lot to Maktok. Maktok tu adalah separuh dari aku. Sebab aku membesaq kat Rumah Nenek. Aku dengan Maktok terlalu rapat. Aku potong rambut dia ikut pada skala sebulan sekali dan gosip hampir setiap hari. Dok type ni pun aku rasa ada ketui batu kat celah kerongkong.

5.  Separated - Usher

Sebab lagu ni dekat di hati aku. Hahahahahah.

Kesimpulan dia, semua lagu ni kecuali yang nombor lima aku selalu jumpa di Pusat Karaoke. Lepaih tu bila ada video aku upload  kat Instagram, hampa kutuk kaw-kaw noo. Hahahahah

Takpa aku jadikan kutukan hampa tu pemangkin. Dan jugak ramalan kaji cuaca.


Wednesday 19 November 2014

Day 6 of 30-Day Blogging Challenge : What Are You Afraid Of.


Aku takot hantu.

Hahahahahahaha.

Nampak macam ganas dengaq Slipknot, Korn bagai. Tapi aku penakut.

Memang la kena takut pada Yang Satu. Yang tu jangan pertikai. Tapi aku manusia biasa. Aku ada respons terhadap benda yang mistik macam ni. Iaitu dengan menjadi takot.

Ada sekali tu, aku kena handle  menda beratus-ratus juta, dalam masa tiga hari nak kena bagi bos sign (sawan tangis). Maka berkampung la aku kat ofis. Aku dah plan nak lepak sampai pukui 1 ke 2 pagi paling lewat pasai aku tau limit aku sampai kt situ ja hari tu. Isok nak kena masuk ofis macam biasa. Mana flexi hours????? Dah la aku tak suka Matematik. Bagi aku bergelumang dengan nombor. Tapi takpa. Aku terima dengan redha. Hahahahaha ya la benda kita kena belajaq jugak. Kita cuba, tapi kalau lepaih tu aku dah meluat, memang aku meluat la jangan dok suruh aku suka.

Aku pun lepak dok buat keja tu. Elok jam pukui 9.00 malam macam tu lampu bilik aku bukak, tutup, bukak, tutup, bukak, tutup (deng aku dok type ni rasa kembang kepala). Lepaih tu tutup teruih. Aku keluaq tengok kat area luaq tu elok pulak lampu cerah terang benderang.

Takpa.

Sambung sikit lagi.

Elok dia mai pulak bukak tutup kali ni lagi lama.

Hahahahah baca ayat Kursi dah berteraboq. Aku nak amik beg nak cabut tapi kaki aku rasa kebas. Aku rasa lama gila nak buleh keluaq dari bilik. Mangkaq hahahaha. Keluaq dari bilik aku tak tengok kiri kanan dah celapak keluaq turun bawah pi kat kereta.

Isok pagi jumpa bos.

'You sudah siap ka kerja?'

'Ada sikit lagi Puan. Semalam saya nak stay tapi ada hantu kacau lampu kat bilik.'

'Oh ho. You sudah takut?'

'Tak. Saya takut Puan lagi.'



Tuesday 18 November 2014

Tips Pemakanan Sihat.


Tadi aku p lunch kat port biasa. Punya la dok biasa pi situ pagi petang siang malam melepak situ sampai macha tu bagi diskaun bukan main banyak. Lounge ja takdak sebab takdan. La ni anak tokey tu berganding bahu dengan bapak dia jaga kaunter. Hilang privilege. 

Harini aku tak rasa nak makan banyak. Tapi kena makan. Tapi taktau nak makan apa. Sampai ja aku habaq kat macha tu,

'Ney, kasi lima minit. Saya mau pikir.' Manja dak panggey aney Ney ja?

'Vokeh.'

Tepat lima minit dia mai.

'Kaka, mau worder apa?'

'Kasi IndoMee. Goreng aa. Sayur takmau. Sama itu telur mata. Cili potong.'

'Vokeh.'

Lama aku tunggu. Ada dekat 15 minit. Dok tengok jam. Satgi dah la ada meeting yang takdak kena mengena dengan aku hahahahaha.

'Ney, saya punya IndoMee suda buat ka?'

'Vokeh.'

-_____-

Sat-sat lepaih tu IndoMee aku pun sampai. Letak cabai Melaka (orang KL panggey cili padi) campoq toyu (kicap) sikit. Peh. Dengan angin sepoi-sepoi bahasa tapi langit dah gelap macam nak reban, aku menikmati IndoMee panaih-panaih.

Separuh jalan ja. Aku dah nampak satu benda kaler hitam di celah-celah pintalan mee tu. Aku dok ingat bawang goreng takpa la satgi aku letak tepi.

Elok dekat nak sampai kawasan 'bawang goreng' tu, aku nampak ada sayap. Pastu ada kaki kecik-kecik.

LALAT.


Tak pasai aku kena Google nutrisi dalam seekor lalat.


Day 5 of 30-Day Blogging Challenge : Your Proudest Moment


Hahahaha topik ni bahaya ni. Salah cerita boleh dianggap bongkak, riak, takbur dan sama spesies dengannya dan boleh menjana jumlah haters yang berlipat ganda.

Jadi mari kita mula dari pokok pangkai dia dulu bagi hampa paham.

Aku ni boleh kira masuk dalam kategori rajin/pemalas. Hahahah macam mana tu. Maksud dia aku lalang. (bab MU aku tak lalang ok). Aku boleh jadi rajin melebih pada satu-satu masa dan tahap pemalas aku memang champion. Sama macam masa belajaq. Masa aku darjah satu sampai darjah enam aku rasa aku ok ja. Pernah la sekali dua dapat nombor satu.

Masuk sekolah menengah jahanam. Bukan sekolah aku nama sekolah menengah jahanam. Letak koma kat situ. Tingkatan 1 sampai Tingkatan 3 aku kira ok lagi la. PMR pun dapat 7A 1B (aku dah kata aku tak suka Matematik). Naik Tingkatan 4, aku amik pure science. Hahahaha tulen habih. Aku dah mula pening. Co (cuba) hampa bayangkan, subjek macam ni:

Bahasa Melayu
Bahasa Inggeris
Pendidikan Agama Islam
Matematik
Sejarah
Biologi
Fizik
Kimia
Matematik Tambahan
Prinsip Akaun.

Berapa tu? Sepuluh. Sepuluh! (Eleh, orang lain amik 32 subjek buleh ja score). Biaq pi kat orang lain. La ni aku yang pening. Hahahaha. Subjek teras tu aku ok la (kot). Yang lain-lain tu. Bermula dari Biologi dan ke bawah.

Mamita cikgu Sejarah. Tapi sorry Momsy, bila la ni ja rasa Sejarah tu best sebab dah tau betapa bestnya mengenang masa lalu (sebagai contoh, terkenang zaman muda/kecik-kecik tak payah pikiaq banyak benda). Buku Biologi aku ada banyak kaler-kaler. Sebab aku lukih tumbuh-tumbuhan. Siap ada eksprimen la apa la. Buku Fizik aku paling nipis. Pasai sampai harini aku tak paham. Aku tak minat. Buku Kimia pun sama.

Aku teringat kelas Kimia hari Selasa lepaih rehat. Selalu hari Selasa ada nasik goreng dengan ayam goreng makcik kantin buat sedap sungguh. Lepaih tu letak pulak sambai belacan. Masa tu makan nasik goreng mana pakai camca garpu. Pakai tangan. Siap colek sambai belacan tu amboi tengah taip teringat telan ayaq lioq aih. Elok masuk kelas Kimia, hampa bayangkan la kelas berapa puluh orang. Kalau separuh kelas makan nasik goreng ayam goreng sambai belacan? Cikgu Kimia aku kata,

'Hampa makan apa ni ha? Bau belacan habih makmal saya. Busuk kehong.'

Kehong. Teruknya. Hahahahahaha dalam erti kata lain busuk nak mampss la kot. Memang aku buleh bayang dia punya tahan tu pasai aku pun sabun tangan banyak kali bau belacan tak ilang hahahahaha.

Matematik Tambahan punya kelas lagi la. Pendek kata semua kerja aku dalam buku latihan tu, 15% ja aku buat sendiri. Sebab aku memang tak paham satu apa. Bila cikgu bagi homework, isok pagi sebelum kelas mula aku pi buat muka kesian kt member-member Cina. Ha cikgu Add Maths aku kan, muka dia macam watak Landlord dalam cerita Kungfu Hustle tu. Hahahaha. Ada sekali dia bagi kerja rumah. Dah la aku tak buat, aku tak bawak pulak buku teks yang tebai konkrit tu. Dia amik buku member sebelah aku, dia hempuk tengah bahu. hahahah nasib baik tak mati (ok tipu. sengai sikit ja, kena la dengan pemalaih aku tu).

Prinsip Akaun pun sama aku tak paham satu apa. Cikgu tu suka amik napas panjang-panjang bila nak cakap satu ayat. Aku rasa macam aku kena asthma attack kalau aku dok dalam kelas tu. Jadi bila time kelas, sama ada aku buat-buat fokus atau aku pi berjalan kat kelas orang atau paling bahagia masa tu aku ada practice kawad (aku hardcore Pandu Puteri).

Pendek kata, tu dua tahun paling azab dalam hidup aku. Sebab masa tu aku buang banyak masa kat Internet. Mabuk taik telinga (bercinta, bergayut) sampai study aku jahanam. Memang jahanam pun. hahahaha masa result SPM kuaq, aku tengok sekali ja. Pastu aku jalan kaki pi supermarket tenangkan pikiran sat hahahaha (takda la tenang pun. Aku takut nak balik rumah sebenaqnya). Result aku memang teruk. Daripada 10 tu berapa ja yang cantik. Subjek sains tak payah cerita la memang Wassalam. Tapi aku takdak fail. Aku tak credit ja hahahahah kira ok la jugak kan? (tampaq muka sendiri).

Lama-lama member semua pakat pi sambung belajaq sana sini. Aku ja dok kat rumah lagi. Aku takmau masuk Tingkatan 6. Aku dapat few offers daripada private colleges & universities tapi aku taktau pasaipa aku tak pi. Dok gigih tunggu IPTA. Mungkin rezeki aku (memang rezeki pun la), aku dapat masuk IPTA. Masa tau aku dapat masuk tu, Papito pi kat belakang mana tah, dia menangis. Masa tu aku dah janji kt diri sendiri dah, apa jadi sekali pun, masuk Universiti, aku takmau belajaq main-main dah.

Semester 1 kat Universiti, aku keja tidoq ja hahahahahaha. Pi kelas pagi, balik tengahari tidoq. Mangkit pi kelas balik pastu balik tidoq lagi. Aku taktau pasaipa. Bila mai nak exam, baru aku bercempera. Aku highlight semua nota hahahaha. Elok nak tau result sem 1, kena check online. Dah la zaman tu pakai TMNet. Hampa bayangkan 'dial 1515 teneneneeetttt tttttiiiiiiittttttt eoeoeoeoeeeeee krrrhhhhhhhzzzzzzzz ____________' baru line clear. Tapi nak berebut dengan sejumlah umat hat nak tengok result tu satu hal jugak. Sebab tu aku selalu cakap, sabar itu lumayan. Elok dah isi nombor kad pengenalan dengan nombor matriks, aku katup mata, baca Bismillah.

'3.5'

Aku tampaq komputer. Tak pecaya. Kena dial sekali lagi. Mangkaq. Aku refresh dua tiga kali, keputusan sama. Hahahahaha masa tu aku rasa kebas (tak sekebas cerita Dr. SMS la). Maka dengan itu, aku berjanji dan berazam dengan diri sendiri, aku akan cuba lagi semester depan. Gila kot keja tidoq tapi result macam duduk 24 jam kat perpustakaan. Hahahaha aku pun taktau macam mana aku buat tapi aku bersyukur sangat-sangat.

Lepaih tu semester-semester selepasnya tu aku jadi pressure lebih (tidoq tak kurang jugak). Alhamdulillah aku buleh maintain pointer macam tu dan meningkat. Bila aku grad, pakai selepang tu adalah untuk Papito dengan Mamita, TokBa dengan Adik sekali. Pasai aku devote kehidupan aku pada depa. Semua yang aku ada pada masa dulu, masa tu, masa la ni dan masa depan adalah untuk depa. Aku tak berenti situ la. Aku sambung lagi belajaq. Alhamdulillah aku merasa dua kali pakai selepang. Tu aku rasa masa yang paling berharga kat aku. Takmau cerita banyak-banyak. Benda ni semua pengajaran dan pelajaran kat aku. Pasai dulu aku buat lebih kurang, lepaih tu sendiri sakit kepala. Semoga aku boleh berjaya lagi pada masa depan.


Kesimpulan dia, mengong jugak aku dulu. Masa SPM aku jawap Add Maths tu, aku salin balik soalan, hantaq kat pengawas.




Sakit Mata Aku.



Waktu tengah makan malam. Tempat ramai orang. Menjadi aku, aku tak selesa tempat ramai orang. Jadi aku pilih tempat yang hujung-hujung. Paihtu lagi baguih tempat yang open air.

 

Aku order ketam. Aku obses dengan ketam lately. Kemaruk makan ketam, aku nak yang sedap tapi takat la ni aku jumpa kat satu tempat ja yang paling sedap dalam dunia. Tu pun nak kena terbang p sana tiket tak murah sangat la.

 

Dalam pada dok tunggu ketam tu aku perati la keadaan sekeliling. Sebelah meja aku ada gerai goreng pisang. Tak paham aku malam-malam orang makan goreng pisang. Tapi takpa la biaq aku sorang ja tak paham. Sapa-sapa nak makan goreng pisang malam tu takdak masalah pun hahahahaha. Kat gerai tu ada la sorang dua brader tolong jaga. Sorang lagi buat-buat laki. Tak kisahlah. 


Aku pun dok perati la keliling. Aku kan suka perati perangai orang. Brader sorang ni bukan main rancak dok sembang dengan kawan dia. Aku dok tengok tangan dia dok huru hara sana sini dok tunjuk. Dia excited cerita aku rasa. Aku ingat mamak ja jadi lagu tu. Dalam dia dok rancak cerita tu, tangan kanan dia aku tengok dok tunjuk kat papan tanda kedai tu banyak kali. Tiba-tiba ada satu maknya ni (maknya tu merujuk kepada perempuan cina yang dah pertengahan tahun) overtake depan dia. Laju maknya ni jalan. Dah brader ni pun tangan dia laju jugak.

 

Elok dia overtake, jari brader ni tercucuk mata dia hahahahahaha ok aku tau aku tak patut gelak tapi sampai la ni aku ternampak-nampak macam mana maknya tu nak elak.

 

Aku rasa macam tengok Jackie Chan dalam filem. 

Monday 17 November 2014

Day 4 of 30-Day Blogging Challenge : Your Dream Job


Assalammualaikum!

Apa macam hari minggu anda? Hari minggu saya pasti penuh dengan kalori dan kolestrol. Aku nak makan ketam, pi cari ketam. Dapat sekoq ketam, buat masak chilli tomato. 600gram. Tak berapa nak rasa. Harga? RM57.00. Tak berbaloi sangat lah. Dok tengok flight ticket pi Sarawak. Ketam kat sana buat aku terigau-igau.

Hari ni cerita takdak kena mengena dengan ketam.

Your Dream Job. 

Fasa I kehidupan.

Kecik-kecik dulu. Aku nak jadi pensyarah. Sebab Papito suruh. Dia kata jadi pensyarah tu kita boleh adjust masa sendiri, bila nak buat kelas, kita sendiri boleh plan jadual. Dah lama-lama aku rasa macam tipu ja. Lain la kalau kita jadi pensyarah kat universiti sendiri. Kelas semua matapelajaran kita ajaq memang sukati kita la. Kalau mengajaq kat tempat ada banyak pensyarah, mesti la jadual bukan kita yang buat.

Nasib baik tak jadi pensyarah. Kalau tidak aku pulak kena buat jadual nak makan nasik kandaq.

Fasa II kehidupan.

Aku minat kaji bintang. Nak jadi ahli astronomi. Dulu-dulu aku suka dok ataih buaian (orang Kedah sebut ndoi), amik bantai layan tengok bintang malam-malam. Aku bayang dok tepi laut. Tapi tak lama la pasai nyamuk banyak. Hahahahaha gila. Baru nak syok tengok bintang, masuk dalam rumah muka aku macam bubble wrap.

Jadi masa tu aku akan baca banyak pasai sistem solar. Milky Way la, black hole la. Aku tau planet ada berapa, macam-macam la. (cuba tanya harini, aku mesti confuse.)

Aku ingat ada satu masa tu ada berita pasai komet apa nama taktau. Halley kot. Akan berpotensi untuk melanggaq bumi. Lepaih tu serpihan daripada komet tu yang sebenaqnya ada potensi nak langgaq bumi tu. Bukan komet berkenaan. Kalau komet tu aku rasa dah babai dah. Makanya serpihan komet tu terbahagi kepada 12 bahagian kot. Aku pun gigih buat kajian pasai benda tu. Bayangkan baca dalam sokkabaq ja nak dapat info mana ada reti nak Google ka apa masa tu. Aku amik satu buku, aku lukih batu serpihan tu seketui-seketui dari nombor 1 sampai 12. Hahahahaha. Lepaih tu aku tak buat apa dah. Sebab batu tu pun tak kena bumi (kot). Kalau kena mungkin la ni aku kat NASA, takpun watak minah (aku lupa nama dia) dalam Interstellar tu mesti bukan Anne Hathaway yang bawak. Hahahahaha. Eh tapi cerita tu sedih. Dan memeningkan. Hampa kena tengok.

Lepaih tu masuk sekolah menengah aku join Kelab Astronomi. Jadi setiausaha kot. Tapi aktiviti satu pun tarak. (ka aku yang tak pi?) hahahahaha tak ingat. Tapi mula pada masa tu kecintaan aku terhadap dunia cakerawala dah semakin kurang (aku rasa aku ada sajak jugak buat pasai cakerawala. harap Mamita tak simpan. Masak aku kalau dia jumpa, tujuh keturunan kena kata).

Cuma kegilaan aku kembali bila Sheikh Muszaphar tiba-tiba muncul dan menghiasi kaca televisyen. Jadi angkasawan. Aku yang tarik sawan berbulan-bulan. Segala buku, poster, sokkabaq, majalah semua aku beli. Ada sesuatu pada Dr. SMS ini. Hensem toksah cerita la. Aku tengok dia ja aku kena standby Panadol. Hahahahaha. Gila teruk penyakit aku masa tu. Kena pulak ada sekali tu, aku kat KL, tak pasai-pasai TokBa tepon habaq,

'You know Sheikh Muszaphar? You know him ka?'

Yes. TokBa dia cakap omputih dengan aku selalu. Level dia lain macam.

'Of course I know him. He's my idol.' (Penipu. Padahai dia ni dah masuk kategori crush tahap teruk penyakit tak boleh diubati lagi.)

'I'm going to meet him tonight. He's coming over to *****'s house for kenduri tahlil. What do you want me to tell him?'

MAMAAAA! NAK BALIK SP LA NI JUGAK!!

Aku jadi tak senang duduk macam kucing nak beranak (tipu lagi. Aku mana tau kucing tu tak senang duduk pasai nak beranak ka, sembelit ka, angin ka). Tapi memang aku tak senang duduk lah. Dok kira kalau balik masa tu buleh sampai dak on time. Lepaih tu nak kena mai KL balik pasai isok tu aku ada hal lain. Tak jadi.

Isok tu TokBa hantaq gambaq dia dok sebelah Dr. SMS. Dengan autograph siap kat buku Reaching For The Stars.

Kepala aku kebas.

Lepaih tu dia kawin dengan Dr. Halina.

Lagi aku kebas.

Cari dream job lain.


Fasa III kehidupan.

Fasa realiti. Keja jadi journalist. Paling aku suka sepanjang kehidupan aku.

Fasa IV kehidupan.

Current job. Nak kata tak suka, aku suka. Nak kata suka, ada masa memang aku meluat.

'Pi la cari keja lain.'

Hahahaha tu ayat kenyataan yang sampai harini aku tak rasa nak balaih balik.

Tapi sebenaqnya, aku suka pada kerja yang memudahkan orang. Orang kata aku sesuai duduk kat service field. PR ka. Ntah. Masa aku keja la ni pun aku suka ja solve keserabutan orang (yang sendiri serabut tak reti pulak nak solve hahahahaha). Cuma aku tak suka keja yang bila mana kita boleh guna diplomasi tapi kita tak guna. Kita lebih emosi / keja nak hantuk orang. Orang tak habih cakap lagi dah potong. Orang tak habih explain lagi dah marah. Lepaih tu tak boleh terima pendapat orang. Ekoq lembu yang dah bengkok depan mata pun dia nak suruh p bagi luruih jugak. Orang macam tu patut take over tempat lembu tu masa korban hahahahaha.

Kita mudahkan kerja orang. Orang mudahkan kerja kita. Kita diplomasi dengan orang. Orang takmau diplomasi dengan kita orang punya pasai la. Tapi kita dah buat yang sehabih elok untuk orang tu. Tu ja dream job aku. Kerja yang walaupun kepala nak pecah pikiaq, tapi ada cara dan saluran yang betui, sebab manusia ni bukan dilahirkan bodoh, cuma taktau. Jadi jangan buat macam kita ni keluaq-keluaq tengok dunia sampai ke sudah adalah bodo. Bodo. Hahahahhaha.


Tapi sebenaqnya duduk rumah pastu duit masuk macam gaji CEO la dream job aku. Hahahahaha.



Friday 14 November 2014

Day 3 of 30-Day Blogging Challenge : Your Favourite Quote.


Aku selalu kagum dengan Gandhi.

Bukan sebab dia dari India. Bukan sebab dia makan vadai lagi banyak dari aku. Tapi sebab dia adalah satu manusia yang sangat banyak pikiaq pasai orang lain lebih dari diri dia sendiri dan sanggup buat apa saja untuk keamanan.


First, they ignore you.

Then they laugh at you.

Then they fight you.

Then you win.

It's as simple as do not give up.  Buat pi la apa pun. Selagi manusia itu hidup berpegang pada prinsip, selagi tu dia tau arah tuju dia. (aku kadang-kadang lalang. Tapi walaupun Manchester United dah macam hapa ja la ni, aku tetap sokong depa).

Ibarat hampa bukan sapa-sapa. Duduk diam-diam buat hal sendiri. Tiba-tiba orang mai dok tak puaih hati. Benang baju terkeluaq kat pinggang pun depa nampak. Sampai macam tu punya nak cari. Lepaih tu kata kita tak reti jaga kekemasan. Depa gelak kat kita. Lepaih tu depa mula merawit pemilihan warna baju, fabrik, rekaan dan segala bala. Tapi bila satu hari kita pakai chiffon beaded beli kat Gulati's (harga asai RM599 semeter- bongkaknya.....) lawa bukan main, depa tanya. Kita habaq kain murah ja beli yang dah siap potong sebab dah nak clearance (ini untung dan penjimatan berganda).

Minggu depan depa pakai benda yang sama.


Win.



Day 2 of 30-Day Blogging Challenge : 20 Facts About You.


Payah. Hat ni payah. Aku ada banyak fakta pasai diri aku hahahahaha (dasar self-centered).

1. Aku mamak. Muka macam Siam/Jepun/Korea/Cina. Tinggi lima kaki tujuh inci.

2. Aku tulih pakai tangan kiri.

3. Aku suka makan. Hari ni ja aku makan nasik dua kali, tak kira hat malam satgi dok nampak dah nasik goreng kampung. Aku suka cari makanan. Aku suka cuba makanan. Part sakit perut tu tak payah masuk la sini. Berat aku 49-50 kilo. Berat lori.

4. Aku ada trypophobia. Jangan pi Google!

5. Aku ada kecintaan terhadap Negara India. Gandhi. Vadai. Saree.

6. Aku suka dengaq lagu Indonesia. Paling suka. Aku suka band Ungu. Tapi ada banyak lagi. Yang tu paling suka la. Aku dengaq post-rock (Hammock, Mogwai, The Caspian, Coheed And Cambria etc.), neo-classical (Olafur Arnalds), alternative rock (LimpBizkit, Korn, Slipknot Linkinpark etc.), jazz eh macam-macam la. Lagu klasik pun aku dengaq. Ada sekali Papito bawak keta ada lagu pasai kucing. Bila ada ruang ja mesti buleh dengaq 'miau! miau!, lalalalalala (lagu dia) tapi background miau! miau!'. Klasik Nasional.

7. Aku suka tengok benda-benda cantik. Benda ka orang ka apa ka. Tak kisah lah asai dia cantik. Eh sapa suka tengok tapai basi?

8. Aku tak suka matematik. Tapi aku black-belt champion Sudoku.

9. Aku tak suka sangat coklat.

10. Masa sekolah orang selalu kutuk aku sebab suara aku besaq. Aku rasa takda la besaq. Suara aku deep. Macam Scha Al Yahya. Hahahahahaha tapi bonus ah lepaih tu aku dok jadi emcee. Kutuk la aku lagi.

11. Aku suka laut. Aku suka pandangan luas. Laut tu tenang. Tapi ada masa dia tsunami. Hahahahaha sebab tu aku suka.

12. Bagi aku pilihan flat/apartment/condo/teres/semi-D/banglo/villa/mansion. Aku pilih condo. Tiga ke lima bilik (senang mak bapak adik beradik nak mai).  Tapi aku tak suka rumah besaq. Sebab nanti lama-lama rumah besaq akan kosong. Tinggai habuk. Lepaih tu aku nanti terlentang sorang-sorang nak sapu sampah. Ha condo kalu yang tinggi. Lebih tingkat 20. Hahahahah tamak macam tu. Takot? Memang takot, tapi luas pemandangan. Duduk bawah pun tanah boleh mendap.

13.  Aku suka masak. Aku suka baking. Aku uli capati. Aku tomeh gulai. Aku bakaq kek. Aku bakaq macarons. Aku buat pavlova. Aku suka masaklah.

14. Bahan bacaan aku berbentuk biography dengan yang kena mengena dengan politik/konspirasi.

15. Bahan tontonan aku tolak cerita hantu ja. Lain semua aku bedai tengok.

16. Aku ada sorang ja adik lelaki. Takdak kakak. Takdak abang.

17. Makin lama aku makin susah nak pikiaq apa fakta pasai aku hahahaha. Aku tak suka barang kemas yang berwarna emas. Sebab aku susah nak match. 'Ei bodo'. Eh sukati la bukan aku suruh hampa p beli emas 12 gram kat aku. Untung dak sapa kenai aku? hahahahaha.

18. Aku paranoid.

19. Aku suka jadi PA. Aku suka nak mudahkan keja orang dengan pikiaq complicated pakai otak aku asaikan orang tu senang. Aku suka tengok orang buat benda teratoq.

20. Aku suka tidoq.


Hahahahahahahahahah.

Thursday 13 November 2014

30-Day Blogging Challenge.

Takpa. Mai kita cuba try test tengok.

Kita anggap bermulanya cabaran pada hari ini (Day 1). Seterusnya mungkin akan ada selang seli dengan entry lain-lain yang mungkin relevan pada masa itu.

Your Blog's Name

Nama blog ni :

Mamak Celup Tepung - I Eat More Vadai Than You

Sejarah? Ya la takkan nak jawap soalan ja pastu post. Hahahaha

Aku dah lama berkecimpung dengan penulisan. Sejak aku pandai pegang pensel hahahahahaha. Dari dulu aku suka menulis. Aku ingat ada satu sajak aku buat. (Ikut perangai Mamita, dia suka tulis sajak, sayu syahdu sorang-sorang tapi dia punya sajak tahap A.Samad Said). Sajak tu tajuk dia 'Bohsia.' Sebab masa tu hebat sangat dentum-dentam orang cerita pasai bohsia. Lepaih tu aku tak ingat buku tu tang mana. Rupanya Mamita jumpa buku tu, dia koyak part sajak tu simpan. -___-  elok umoq aku mencecah dua puluh-an, dia selit kat dressing table aku. Rasa nak bunuh diri baca balik sajak tu.

'Kini, istilah wujud yang lebih tidak aku sangka. Bohtua.'

Tu penutup sajak aku. Sampai harini aku tak tulih sajak dah.


Ha mai balik kat cerita pasai nak bukak blog ni. Lepaih aku kenai pasti minat dalam menulis, aku pun cuba la tulis kat blog lama. (dah tutup pasai situ banyak nukilan emosi budak baru nak up). Semua pun rasa isi hati yang sering dilanda kecewa, broken-hearted pieces of me dan sampah sarap yang lain. Lama blog tu bersawang. Biarkan.

Aku rasa aku perlu satu medium untuk komunikasi. A healthy medium of communication to cure my sick mind. Hahahahaha sebab aku ni, selain daripada bangsa mamak, aku bangsa overthink. Kepala ghoplah. Suka pikiaq banyak tapi taktau nak buat macam mana. Bercakap sorang-sorang tak jalan sebab lepaih tu aku tidoq. Hahahahahaha. Takdak guna punya worang.

Tapi nak pikiaq kepada tajuk blog adalah satu lagi cabaran. Semenjak dulu aku kata aku mamak. Pasai TokBa aku memang mamak. Dia buleh cakap Tamil (tapi dia tak banyak ajaq aku). Lepaih tu aku rasa mamak ni best. Kalau hampa Jawa mesti hampa kata Jawa best. Sama la macam Minang ka Bugis ka apa ka. Ikut sukati hampa la. Aku takdak bantahan. Tapi disebabkan faktor dan struktur bentuk muka aku tak macam mamak (aku ikut belah Papito. Dia darah Raja Siam banyak). Kulit dia cerah, idong takdak la kembang macam semperit, tapi tak la mancong. Tapi kalau kena gaya, amik gambaq ikut angle betui, kadang-kadang nampak jugak mancong tu. Tapi aku suka makan kat mamak. Hampa bagi la aku kat mana pun. Aku buleh bau gulai tu aku dah bahagia. Kena pulak macha hat amik order tu muka macam hero Hindustan (aku tau ada sorang. Aku selalu main mata dengan dia hahahahahaha). Hensem woi. Aku dah rasa macam aku kat India. Cerita Hindustan toksah cerita laa. Kalau weekend aku dah tau cerita apa nak mai dari pukui 6 pagi (ok tipu. 6 pagi ada slot tazkirah depa dengan semayang) sampai ke tengah malam. Macam tu punya kronik.

Jadi disebabkan itu, depa panggey aku macam-macam. Mamak Celup, Mamak Albino, Chapati, Vadai, Papadom. Vadai tu mai pasai antara banyak-banyak, aku memang suka vadai. Menjadi aku, I choose spicy food over sweet stuff. Sebab aku dah sweet dah (nah sua muka mintak penampaq sekali lagi hahahahaha). Kalau aku balik kampung, TokBa nanti usaha pi cari vadai paling sedap dalam dunia yang ada kat situ nak bagi cucu dia makan. Dia tak pernah gagal. Nora bagi lima bintang!!

Sekali TokBa beli vadai, dia akan beli dalam 10 ke 12 ketui. Banyak. Baca macam banyak. Tapi ketahuilah Tuan-tuan dan Puan-Puan sekalian. 8 ketui ja dah buleh kat aku. Untuk waktu pagi. Hahahahaha lagi 2 ke 4 ketui tu aku bawak ke makan tengahari. Sebab tu aku kata, walaupun muka aku, rupa aku, features aku tarak seketui pun yang membawa kepada kemamakan, jiwa aku mamak teruk punya. Hahahahaha tu la dia cerita sejarah pembentukan blog ni.

Kemarin aku pi mamak kat port biasa. Dia dah ada juai vadai. Yes!


Wednesday 12 November 2014

Sahabat Selamanya





Setahun di tempat baru. Setahun takda kawan macam kat tempat lama. Kemarin, dalam group WhatsApp, dok cerita pasai lapaq.


“Jom lunch sekali harini.”


“Jom.”


Ajaib. Semua sekali ada. Perkara ajaib ke-8 dalam dunia. Sebab semua sibuk kalah Menteri. Tambah-tambah yang dua orang keja satu tempat lain department tu. Masuk dengan keluaq ofis tak pernah nampak matahari. Ok tipu. Pi ofis tu nampak matahari sebab selalu terbabas. Flexi hours please. Tak relevan dan keja 8-5 ni.

Berbalik kepada cerita lunch. Maka SS pun (dalam keadaan tengah pregnant 7 bulan) dan NS datang la kaut yang lagi dua orang ni. Masuk kereta masya Allah suara macam guruh kilat. Biasa. Selalu bila semua lima orang ada, takdak sapa tau sapa cakap sapa dengaq.

Lepaih tu kami pun p Secret Recipe. Pakat-pakat order. Tapi makanan aku dgn HMH sampai dulu. Beef Lasagne with Mushroom Soup and Bun. Aku takdak la lapaq sangat tapi semenjak makan VitC tu aku rasa selera aku macam lembu la ni. Satu hari tiga kali makan nasik. Apa nak jadi?

Aku pelawa la depa sebab makanan aku sampai dulu. SS memang dia nak makan apa dia nak makan. Takpa, kita paham. HMH pun dok pulun suruh orang rasa. WM konon nak makan fries ja (amik sekali  mai fish and chips besaq lori). Hahahahaha. Yang NS dok depan aku. Aku dok pelawa lagi. Menjadi seorang mamak, adalah normal bila kita pushy (sebenaqnya niat nak buat/bagi jugak-jugak, nak suruh orang rasa, sebab kita suka benda tu. Ataupun being curteous). Dia takmau. Takpa.

Aku dok pekena sup tu pelan-pelan. Tapi ekoq mata aku nampak dan naluri aku tau, NS ni dia kalau lapaq memang macam kena Parkinson. Tapi dia dok hingaq sembang so aku biaq. Aku kalau makan memang pelan. Sikit-sikit. Lepaih tu aku tak ingat depa masuk topik apa taktau, aku pun sama naik syeikh la sembang. Makanan tu aku dok cuit sikit-sikit sambil dok pelawa dia lagi. Macam mana gaya taktau, aku ada kata apa ka kat NS. Dia nak hangin kat aku. Tapi dia cakap macam ni:

“Eh ko ni, aku CUBIT ROTI KO KARANG!”

Hat tadi aku dok pelawa macam nak rak takmau. 


Tuesday 11 November 2014

Sakit Kepala.






Kemarin (Orang Kolumpo kata semalam). Dok buat keja kat ofis rasa kepala ada sikit migraine. Biasa la keja aku buat kira-kira. Dak aku bukan akauntan. Aku budak kewartawanan  yang terjebak masuk buat policy (paling aku suka sebab aku boleh korek sejarah, aku boleh buat kronologi, aku boleh analyze, aku belajaq banyak menda), dan lepaih tu sekang ni aku terpaksa buat kira-kira. Bukan aku tak suka. Aku suka. Dulu aku ada berkodi buku sudoku sebab pada hemat aku, melibatkan diri dengan banyak-banyak nombor ni aku akan jadi pandai. Otak lebih cerdas dan sel lebih cepat bertindak. Tapi aku taktau pasaipa aku tak suka keja berbentuk rutin. Hahahaha mungkin menjadi wartawan dulu hidup aku penuh warna. Walaupun story tak keluaq paper tapi pengalaman tengok dunia tu ajaq aku banyak benda. Hari ni? Hari ni dunia aku kiri kanan depan belakang dinding hahahahaha best. Aku boleh ada banyak masa untuk memvisualisasi (tolong DBP, aku semak dengan penterjemahan terus dari Bahasa Inggeris bila mana kita ada Bahasa Melayu untuk perkataan itu – lain topik nanti).


Tang mana tadi?


Migraine. Sebelum migraine melanda dengan teruk, aku buat keputusan untuk jalan-jalan window shopping kat shopping mall dekat dengan ofis (abes laaaa lepas ni dah ada mall baru bukak, abes laaaa). Sebenaqnya jalan-jalan melihat benda yang kita suka adalah berbentuk sejenis terapi. Ia akan mengalih pemikiran atau pandangan kita daripada sesuatu yang menyerabutkan kepada sesuatu yang menarik, walaupun untuk seketika.
Aku buat keputusan nak cuci rambut. Minggu lepas dah gunting pendek. Terima kasih senior stylist. Harga paling berbaloi. Servis paling tiptop. Ambience Nora bagi lima bintang! Pendek kata aku puji la. Sebab kali terakhir aku gunting pendek, aku nak ada kepuk-kepuk macam heroin Korea. Tukang gunting potong macam penyapu.


Aku pi salon tu. Depan ada tiga orang. Sorang pompuan. Dua lagi buat-buat pompuan. Takdak orang lain selain aku. Tercangok lagi. Takdak sapa tanya apa. Ada tiga orang bujang lapok lalu depan salon. Yang buat-buat pompuan ni jadi lagi macam pompuan. Masa tu dia tengah pegang penyapu (bukan rambut aku) dok sapu rambut-rambut dalam salon. Geli pulak aku type sapu rambut.


Lima minit. Senyum pun tak. Takpa. Aku harap bukan dia yang cuci rambut aku satgi. Dapat slot in. Kakak comey pakai spek mai. Aku lega. Dia pun start letak syampu.


‘Bismillah..’

Wah. Lega dua kali. Siap urut ala Indonesian style. Hebat kakak ni. Dalam hati aku ‘tolongla urut sampai hilang migraine.’ Aku rasa dia boleh baca hati orang jugak. Ok takot.


Belakang ada satu brader. Rambut tak berapa nak ada. Tapi dia nak cuci. Takpa biaq dia la mungkin dia migraine jugak. Yang buat-buat pompuan dengan senyum manis siap tepuk-tepuk belakang. Untung.


Dekat nak siap. Kakak comey nak blow dry rambut aku. Ada dua orang awek masuk. Nak gunting rambut barangkali (tanggapan pertama). Betui. Awek 1 pun habaq nak gunting macam mana. Masa tu dia nampak kakak comey dok gulung rambut aku baik punya. Aku rasa dia habaq kat yang buat-buat pompuan tu nak gunting macam rambut aku.


‘Gunting macam tu, rambut you kena halus. Nipis.’


‘Lepas tu kalau dah pakai tudung, nanti dah jadi serabut-serabut.’


Sambil cakap sambil jeling. Eh. Dah dari awai senyum pun takdak. Jeling lagi kot ataih. Taktau la kot mata dia memang sifat macam tu.


Lepaih tu. Aku tengok dia start gunting rambut kakak tu. Bahagi tiga, ikat satu-satu bahagian dengan getah bulu kecik kaler hijau sebelah, biru sebelah. Gunting macam gunting pokok teh dengan pemotong pokok tu. 


Aku harap kakak tu tak kuaq salon rupa macam ni.



http://i01.i.aliimg.com/img/pb/847/485/647/647485847_130.jpg